Γνώσεις; Εμπειρία; Ή μεράκι;

Schiller ~ Playing With Madness...

Ο Schiller παίζει με την τρέλα και ο φωτιστής του παίζει με τα φώτα. Στο εκατό τοις εκατό. Δε μένει κανάλι που να μην χρησιμοποιείται. Δεν μένει τιμή DMX που να είναι στο μηδέν. Εκτός ίσως του καναλιού των reset, macro, on/off lamp. Αν και στα μηχανήματα της σημερινής τεχνολογίας, μπορεί να ενσωματώνονται διάφορες άλλες χρήσιμες λειτουργίες, όπως silent mode, fans speed και άλλες. Οπότε ναι, ίσως κανένα κανάλι να μην έχει τιμή 0.

Δε χορταίνω να βλέπω αυτό το βίντεο, με είχε εντυπωσιάσει τόσο πολύ η πρώτη φορά που το είδα και όποτε το βλέπω, θα με εντυπωσιάζει στον ίδιο βαθμό. Ό,τι είχα φανταστεί πως θα μπορούσε να κάνει κάποιος με τα φώτα, το είδα σε αυτό το βίντεο. Υπήρχε και άλλο ένα δείγμα εκπληκτικού προγραμματισμού φωτισμού στο διαδίκτυο, αλλά πλέον λόγω δικαιωμάτων, δεν προβάλλεται στη χώρα μας. Θέλω να διευκρινίσω ότι δεν είμαι επαγγελματίας, αν και προσπάθησα και προσπαθώ ακόμα, αν και έχω δει τα χάλια τα μαύρα, οπότε αποφάσισα αφού δεν είναι η δουλειά η συγκεκριμένη που θα βάλει το φαΐ στο πιάτο μου, να διαλέγω να συνεργάζομαι μόνο με τους μερακλήδες του χώρου. Αλλά αγαπώ τόσο πολύ τον επαγγελματικό φωτισμό, ώστε στα δεκαέξι μου να φτιάξω το πρώτο μου ρομποτικό από τουβλάκια λέγκο και χαρτόνι, με δίσκο σχεδίων από χαρτόνι, σχέδια εύκολα, απλά, για να μπορώ να τα κόψω με το μυτερό ψαλίδι της μάνας μου, χρωματικά φίλτρα, από κάτι ζελατίνες που είχαν κάτι ποτά που είχαμε στο σπίτι και για φακό προβολής, τον μεγεθυντικό φακό που είχαμε στο Γυμνάσιο, στο μάθημα της Βιολογίας. Αγαπώ τον Ε.Φ. τόσο, ώστε σήμερα να έχω ένα αρκετά μεγάλο εύρος μηχανημάτων στην οικία μου και να δουλεύω πάνω σε αυτά. Μόνο για την πάρτη μου και τα φιλαράκια μου. Άντε και για τους γείτονες, γιατί πολλές φορές, ξεφεύγουν κάτι δέσμες απ' τα παράθυρα και μπορεί να τους κάνω να αναρωτιούνται αν έχει κατέβει κανένας ιπτάμενος δίσκος.

Όντας απογοητευμένος από το όλο κλίμα που επικρατεί στον τομέα του επαγγελματικού φωτισμού στην Ελλάδα, ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μέσω του blog. Δεν έχω γνωρίσει πολλούς επαγγελματίες, θα μιλήσω εντελώς γενικά, κρίνοντας την εικόνα που έχω σαν θεατής ενός "show" και σαν λάτρης του Επαγγελματικού Φωτισμού. Επικρατεί μια προχειρότητα τόσο εκνευριστική, όσο και επικίνδυνη. Παρακολουθείς πρόγραμμα σε μουσική σκηνή και σε όλο το εύρος των κομματιών, μετράς τα βήματα που έχει προγραμματίσει ο φωτιστής, τα μαθαίνεις απ' έξω. Βλέπεις μεγάλες πίστες με μηχανήματα χιλιάδων ευρώ, απείρων δυνατοτήτων και θα αναφέρω σαν παράδειγμα το CMY. Κι όμως θα χρησιμοποιήσουν μόνο τον δίσκο χρωμάτων! Ή, για να μην είμαι των άκρων, χρησιμοποιούνται μόνο οι ίδιες αποχρώσεις χρωμάτων, σε όλο το μουσικό εύρος, σε όλες τα συναισθήματα που μπορεί να σου προσφέρει αυτό που βλέπεις, οποιασδήποτε κατηγορίας και αν ανήκει μουσικά.

Και εδώ αναρωτιέμαι, τι τελικά έχει σημασία στον επαγγελματικό φωτισμό. Οι γνώσεις; Η εμπειρία; Ή το μεράκι; Από ανέκαθεν ήμουν της άποψης, ότι στη ζωή του ο άνθρωπος, πρέπει να κάνει αυτό που τον γεμίζει, που του αρέσει. Για να το κάνει και σωστά. Ανέκαθεν πίστευα ότι χρειάζεται και λίγο ταλέντο, που καμιά φορά μεταφράζεται ως η ευκολία που έχει κάποιος να κάνει κάτι συγκεκριμένο που κάποιος άλλος θέλει περισσότερο χρόνο για να το κάνει, ή δεν αντιλαμβάνεται τον σωστό τρόπο για να μπορέσει να το πράξει σωστά. Και ο επαγγελματικός φωτισμός, πιστεύω ότι είναι συναίσθημα, θέλει φαντασία, θέλει την ικανότητα της μετατροπής των συναισθημάτων που σου δημιουργεί η μουσική, σε φως, σε εικόνες, σε σκηνές, σε εναλλαγές. Τα οποία με τη σειρά τους θα ενισχύσουν τα συναισθήματα που δημιουργούνται στο κοινό από τη μουσική. Αυτό που γίνεται δηλαδή στο παραπάνω βίντεο με τη μουσική του Schiller, που παρεμπιπτόντως είναι από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες. Όλα γίνονται ένα σε αυτό το βίντεο. Είναι φοβερό πως υπάρχει τόση αρμονία μεταξύ της μουσικής και των εναλλαγών στα φώτα. Δυστυχώς εδώ αυτό δεν το έχω δει ακόμα. Σίγουρα θα υπάρχουν οι εξαιρέσεις, μπορεί, μακάρι να υπάρχουν και μακάρι να τύχει να είμαι και θεατής σε αυτές τις εξαιρέσεις. Γιατί όμως δεν υπάρχουν; Γιατί αυτούς που αγαπάνε αυτό που κάνουν, θέλουν, αλλά δεν τους αφήνουν να δουλέψουν όπως πρέπει; Γιατί δεν πληρώνονται αρκετά, οπότε δεν ενδιαφέρονται γι' αυτό που παρουσιάζουν; Γιατί δεν ξέρουν; Γιατί πολύ απλά 'δεν το 'χουν' όπως λέμε; Για όλα αυτά πιστεύω. Πρέπει όμως κάποια στιγμή κάποιοι, να αρχίσουν να κάνουν τη διαφορά όμως, δε γίνεται. Γιατί η νοοτροπία που έχουμε γενικά, δε μας αφήνει να προχωρήσουμε, μόνο να κλαιγόμαστε ξέρουμε... Στο οτιδήποτε κάνουμε στη ζωή μας, πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία. Γιατί στο εξωτερικό, από το πιο μικρό σχολικό πάρτι που θα γίνει, να γίνονται όλα στην εντέλεια; Πρέπει να είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε με την προχειρότητα και το "δε βαριέσαι" σε οτιδήποτε και αν κάνουμε; Είμαστε μονίμως των άκρων... Δηλαδή, ή θα υπάρχουν κάποιοι που έχουν μια επιχείρηση και κάποιοι άλλοι εκμεταλλεύονται την άγνοιά τους και τους οδηγούν σε αγορές άχρηστων μηχανημάτων για αυτούς, μόνο και μόνο για να τους τα πάρουν, ή που θα υπάρχουν αυτοί που ξέρουν, ψάχνονται, το κυνηγάνε, θα επενδύσουν σε εξοπλισμό, αλλά θα πάρουν τον εντελώς λάθος άνθρωπο για να τους τον εγκαταστήσει, ρυθμίσει, προγραμματίσει. Και αυτό επίσης συμβαίνει σε πολλούς άλλους κλάδους, ειδικά της τεχνολογίας. Εδώ παρατηρείται και το φαινόμενο της ποσότητας των μηχανημάτων, αλλά όχι της ουσίας.

Ένα άλλο και ιδιαίτερα σημαντικό, αφού έχει να κάνει και με την ασφάλεια των θαμώνων ενός τέτοιου χώρου, είναι το πόσο ασφαλείς είναι οι ηλεκτρολογικές εγκαταστάσεις. Δεν έχω εικόνα του τι γίνεται στα μεγάλα κέντρα, αλλά όμως έχω τη χειρότερη εικόνα από κάποια μικρά clubs που έχω "δουλέψει". Η προχειρότητα σε όλο της το μεγαλείο. Ποιοι υπογράφουν για τέτοιες εγκαταστάσεις; Γίνεται συντήρηση; Χρησιμοποιούνται σωστά καλώδια, διακλαδωτήρες, ασφάλειες, στηρίγματα και τα λοιπά γνωστά; Θα μου επιτρέψετε να αμφιβάλλω, αφού πολλές φορές και σαν θαμώνας σε μεγάλη πίστα, μπορείς να διακρίνεις μέσα στο ατσάλινο χάος της οροφής, καλώδια ή πολύπριζα να κρέμονται από τις τράσες. Για να μην αναφερθώ για τη σωστή συντήρηση των μηχανημάτων... Εντυπωσιακό παράδειγμα, σε προπέρσινο αν θυμάμαι καλά σχήμα, πολύ γνωστού καλλιτέχνη, η λάμπα από μία 'κύρια' κεφαλή του σόου, είχε φτάσει στο τέλος της ζωής της προφανώς, δημιουργώντας το φαινόμενο του 'κύκλου' όπως γίνεται στις λάμπες υψηλής, όπου η λάμπα σβήνει και όταν πέσει η θερμοκρασία της, ξανά ανάβει. Καταλαβαίνετε τι εντύπωση έδινε, όταν η μουσική απαιτούσε σταθερή σκηνή φωτισμού στον χώρο...

Θα πρέπει σίγουρα να γίνει κάποια στιγμή πράξη, η δραστηριοποίηση των σωματίων, συλλόγων, η οτιδήποτε άλλο χρειάζεται, για να λειτουργήσει αυτός ο τομέας σωστά. Να υπάρχουν μόνο σωστοί επαγγελματίες, όλες οι εγκαταστάσεις να πραγματοποιούνται και να ελέγχονται από πιστοποιημένους τεχνικούς/ηλεκτρολόγους, ώστε κάποια στιγμή να εξαλειφθεί αυτή η νοοτροπία του 'άρπα-κόλα'. Δεν ξέρω βέβαια κατά πόσο είναι εφικτό να γίνει αυτό σε αυτή τη χώρα, που ακόμα και στις μέρες μας που δεν ξέρουμε αύριο αν θα έχουμε δουλειά ή όχι, υπάρχουν κάποιοι σε όλους τους τομείς των επαγγελμάτων, που θέλουν να τα αρπάξουν, να βγουν λάδι. Εύχομαι η όλη κατάσταση να μας βγει σε καλό, να γίνουν όλοι πιο υπεύθυνοι και σωστοί επαγγελματίες και όχι μόνο στον Επαγγελματικό Φωτισμό, αλλά και σε όλους τους τομείς.